Jeetje wat ziet het dagelijks leven er ineens anders uit! Dit had niemand verwacht een paar weken geleden. Tenminste, ik zeker niet! We zitten massaal thuis, ons sociale leven staat opeens een laag pitje en voor veel mensen is het thuiswerken geblazen. Veel verandering in een korte tijd en veel onzekerheid. En dat is niet makkelijk. Het gekke is. Juist nu, voel ik me op een bepaalde manier, meer verbonden met de mensen om me heen dan anders. Die opvallende persoonlijke observatie wil ik graag met jullie delen. Herkenbaar of juist niet?
Verbondenheid
Ik mocht een artikel schrijven voor Bravico, een online platform met verhalen, producten en activiteiten die bijdragen aan een andere kijk op eenzaamheid onder jonge mensen. Super mooi initiatief waar ik dankbaar aan mocht bijdragen! Lees wat verbondenheid voor mij betekent in deze tijd. Herkenbaar?
Verbondenheid in tijden van crisis
Ik voel me juist meer verbonden dan ooit...
We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Waar ik normaal eens in de zoveel tijd afsprak met vriendinnen om bij te kletsen en familie zag op verjaardagen, voelde ik nu de behoefte om aan iedereen te vragen hoe het met ze gaat. Hoe ervaren zij deze bijzondere omstandigheden? Gaat het goed? Kunnen ze mijn hulp gebruiken? Zo heb ik in één week al mijn vriendinnen uitgebreid gesproken op de app, een avondje video-gebeld, mijn opa en oma een appje gestuurd, een kaartje naar de opa en oma van mijn vriend verzonden en een digitale spelletjes avond met mijn ouders en broers gehad.
Ik merk dat ik regelmatig aan iedereen in mijn omgeving moet denken. Hoe gaat het mijn collega’s af die nu moeten thuiswerken, maar ook de kinderen hebben? Kan ik iets betekenen voor de buren? Zal ik mijn tantes eens opbellen om te vragen hoe het met ze gaat? Eigenlijk voel ik me meer betrokken bij de mensen die belangrijk voor mij zijn, dan “voor-corona”. Ik ervaar een bepaalde saamhorigheid en verbondenheid die ik eerst niet zo (bewust?) ervaarde.
Ik vind het geweldig om te merken dat er nu allerlei mooie initiatieven ontstaan. We letten op elkaar en denken er over na hoe we er toch samen wat van kunnen maken. Zo is er bij ons in de buurt een buurtapp ontstaan, waar we die eerst niet hadden en had mijn moeder het idee van die digitale spelletjesavond. Mijn broer woont in Den Haag en mijn ouders in een dorp in het zuiden van Brabant, dus zo vaak zijn we niet met z’n allen bij elkaar. Nu kwamen we door deze ‘speciale gelegenheid’ juist allemaal samen.
We hebben allemaal nu even heel weinig fysiek face-to-face contact, maar kunnen juist wel meer aandacht voor elkaar hebben. Er is gewoonweg minder ruis op de lijn. Ik ben bijvoorbeeld samen met mijn vriend de hele week thuis aan het werk. Dat is natuurlijk niet altijd makkelijk, maar eigenlijk ook wel heel gezellig. We maken bijvoorbeeld iedere dag tijd om samen te lunchen en zijn flink aan het klussen in huis. Ons leven speelt zich nu even niet af in sneltreinvaart en we hebben het eens minder druk. Ik zou het zo mooi vinden als we juist nu allemaal de tijd nemen om de verbondenheid met de mensen om ons heen op te zoeken. Weliswaar via de digitale weg. Wie kun jij in deze tijd nog eens extra bellen of een berichtje of kaartje sturen om te vragen hoe het met hem of haar gaat?
En voor iedereen die het moeilijk heeft in deze tijd. Je staat er niet alleen voor! Durf open te zijn over hoe jij deze tijd ervaart en ik beloof je: anderen zullen dit herkennen. Dat helpt ook met je verbonden voelen, herkenning van anderen. Deel hoe het met je gaat en vraag aan anderen hoe het met ze gaat. Hoe het écht met ze gaat. Dan komen we samen deze tijd wel door.